Nadciśnienie tętnicze należy do grupy chorób rozpoznawanych na podstawie pojedynczego, konkretnego, mierzalnego parametru. Samo rozpoznanie jest zatem łatwe i bezdyskusyjne o ile pomiar ciśnienia jest rzeczywiście przeprowadzony prawidłowo, w warunkach standardowych. Do rozpoznania nadciśnienia tętniczego nie są konieczne żadne inne badania.
Badania bywają jednak niezbędne w celu ustalenia zawansowania choroby, oceny całościowego ryzyka sercowo-naczyniowego, czy wdrożenia prawidłowego leczenia.
Nadciśnienie tętnicze rozpoznajemy, jeśli podczas dwóch wizyt pacjenta lekarz stwierdza ciśnienie skurczowe ≥140 mm Hg i/lub rozkurczowe ≥90 mm Hg (wartości średnie co najmniej z 2 pomiarów w czasie każdej wizyty). Należy jeszcze raz podkreślić konieczność zachowania ściśle określonych warunków pomiaru i stabilny stan pacjenta.
Ostra choroba, ból, stres, przemęczenie mogą zaburzać w sposób krótkoterminowy wartość ciśnienia – należy powstrzymać się od ustalania wiążącego rozpoznania w takiej sytuacji.
Fakt rozpoznania nadciśnienia tętniczego pociąga za sobą konieczność wykonania określonych badań. Nie mają one jednak zwykle na celu potwierdzenia rozpoznania, lecz:
- wykrycie ewentualnych przyczyn nadciśnienia tętniczego (nadciśnienie wtórne)
- określenie całkowitego ryzyka sercowo-naczyniowego na podstawie stwierdzonych chorób współistniejących, obecności innych czynników ryzyka i zaawansowania ewentualnych powikłań narządowych.
Dopiero wykonanie powyższych badań pozwala na wdrożenie odpowiedniego leczenia (modyfikacja stylu życia zawsze, farmakoterapia w większości przypadków). Nie należy zatem się dziwić, że 2 osoby z podobnymi wartościami ciśnienia tętniczego mogą być leczone w zupełnie inny sposób.
